Kolorowa konewka

„Kolorowa konewka”

Stała samotna i zapomniana w ciemnej i zimnej piwnicy. Wśród półek pełnych przeterminowanych weków i sterty zardzewiałych i zakurzonych przedmiotów.

Kiedyś stała w słońcu, pełna chłodnej i krystalicznie czystej wody. Kochały ją wszystkie kwiaty i obsiadały kolorowe motyle. Teraz jedynie pająki oplatały ją swoimi aksamitnymi pajęczynami. Myślała, że w jej życiu już nic się nie zmieni. Przywykła do tej szarej codzienności. Nie wiedziała nawet ile to już lat minęło odkąd tu trafiła – dziesięć, piętnaście, a może nawet i dwadzieścia?

Aż nadszedł taki dzień, gdy promyk światła zajrzał do tego, zapomnianego na ziemi, miejsca. Coś się poruszyło i z każdą chwilą robiło coraz przestronniej i widniej. Jakiś przemiły człowiek zaczął wynosić wszystkie rzeczy z piwnicy. Ale nie była to istota bezduszna i bezwzględna. Każdy przedmiot, który trafił w jego ręce był oglądany dokładnie i z sentymentem przenoszony w wybrane dla niego miejsce.

Wreszcie przyszedł czas na zapomnianą, szarą, zakurzoną i lekko pokrytą rdzą małą konewkę. Dobry człowiek otarł ją z kurzu i zabrał ze sobą do domu. Żona dobrego człowieka postawiła ją na parapecie i już było o wiele lepiej. Słońce, które teraz grzało jej boczki przywoływała wspomnienia dawnych młodych lat.

Tak przeleżała prawie trzy lata.

Pewnego dnia kobieta powiedziała – „Czas na Ciebie moja droga”. Biedna konewka nie wiedziała co ją czeka, ale kobieta umyła ją dokładnie, osuszyła i zabrała do swojej pracowni. Było tam mnóstwo kolorowych farb, pędzli i innych cudowności. Konewka została pomalowana i pojawiły się na niej kolorowe kwiaty i motyle, za którymi tak tęskniła. Wreszcie znów poczuła się piękna i szczęśliwa. Choć nie służyła już do podlewana to wspaniale wyglądał w niej bukiet suszonych jesiennych kwiatów.

„Każdy stary przedmiot powinien mieć szansę na drugie życie, jaką dostałam ja” – pomyślała kolorowa konewka.